آثاری از ونگوگ که در خلقشان از طبیعت الهام گرفته شده است - بازی ناتمام

ارتباط وینسنت ونگوگ با طبیعت پیچیده و هم بیانگر زندگی و هم هنر او بود. این هنرمند هلندی از شلوغی شهر متنفر بود و در حومه شهر در پی آرامش و منبع الهام میگشت. ما می توانیم به یاری منظره ها و نقاشی های الهام گرفته از طبیعت، نگاهی اجمالی به حالات و شخصیت کلی او بیندازیم.

نامه های بین ونگوگ و برادرش تئو گنجینه ای واقعی درباره فکر هنرمند و اهمیت طبیعت در هنر اوست. ونگوگ در نامه ای به برادرش نوشته بود: اگر عشقی به طبیعت و شغلم نداشتم، غمگین می بودم.

آفتابگردان

ونگوگ شیفته گلهای آفتابگردان بود. این گلها برای او نمادی از وفاداری و فداکاری بودند و رنگ زرد رنگ شادی بود. او آنقدر با آنها همذات پنداری کرد که دوستانش برای مراسم خاکسپاری او گل آفتابگردان آوردند. او چندین نسخه از آفتابگردان خلق کرد که مشهورترین آنها آفتابگردان های داخل گلدان محسوب می شوند. حیرت انگیز است که ونگوگ توانست با سه طیف مختلف رنگ زرد و مقداری سبز چنین نقاشی های زیبایی خلق کند.

زنبق

ونگوگ در پی وخامت سلامت روانش و ماجرای بریده شدن گوشش راهی آسایشگاه شد. او که امکان نقاشی کردن در فضای باز طبیعت را نداشت، به سراغ رنگ آمیزی گلهای باغ آسایشگاه رفت. با مشاهده نقاشی زنبق ها میتوان تأثیر چاپ ژاپنی بر سبک او را مشاهده کرد. به رنگهای مسطح و زنبق های بزرگی که کل بوم را پوشانده اند، توجه کنید.

شکوفه های بادام

شکوفه های بادام یکی دیگر از سوژه های مورد علاقه ونگوگ بود. این هنرمند نمونه های زیادی از این سوژه، از یک شاخه کوچک داخل شیشه گرفته تا یک درخت شکوفه را خلق کرد. شاید مشهورترین نقاشی های ونگوگ با موضوع طبیعت، شاخه های شکوفه بادام زیر آسمان آبی باشد. شکوفه های بادام اولین گلهای بهار هستند که نشان دهنده تولد دوباره طبیعت پس از زمستان طولانی است. ونگوگ این اثر هنری را در تولد برادرزاده اش خلق کرد.

گندم زار

ونگوگ در آخرین ماههای اقامت خود در اور سور اواز مجموعه ای از مزارع گندم اطراف روستای کوچک را نقاشی کرد.

آسمان متلاطم و مسیری که به مقصدی نامعلوم منتهی می گردد، احساس غم و تنهایی او را منتقل می نماید.

ریشه درختان

اغلب مردم گمان می نمایند که گندم زار با کلاغ ها آخرین نقاشی ونگوگ است، اما این درست نیست. در حقیقت، در زمان مرگ ونگوگ تابلو نقاشی ریشه درختان نیمه کاره روی سه پایه او به جای مانده بود.