نوکیا N97؛ گوشی هوشمندی که قرار بود قاتل آیفون باشد - بازی ناتمام

گوشی های هوشمند قدیمی فقط به چند اپلیکیشن و نسخه محدودی از وب دسترسی داشتند. اما مدل های جدید این نوع گوشی ها می توانستند از سایت های مختص کامپیوترها بهره ببرند و اپلیکیشن های متنوعی را اجرا نمایند. و این امکانات فراتر از قابلیت های نرم افزاری و سخت افزاری نوکیا بود.

آیفون قابلیت نمایشگر لمسی را پرطرفدار و جذاب کرد و نوکیا N97 هم از نمایشگر لمسی بهره می برد. این گوشی از نمایشگر 3.5 اینچی با نسبت تصویر 16:9 بهره می برد که در آن دوران اندازه مناسبی محسوب می شد. با این حال، همچنان مبتنی بر نمایشگر لمسی مقاومتی بود که در مقایسه با نمایشگر لمسی خازنی حرف زیادی برای گفتن نداشت؛ به عنوان مثال از بین ضعف های این فناوری می توانیم به حساسیت پایین تر و فقدان پشتیبانی از مولتی تاچ اشاره کنیم.

استیو جابز با قابلیت زوم به وسیله حرکت انگشتان بر روی نمایشگر و رویکرد جامع آیفون در قبال نرم افزار، کاربران را شیفته خود کرد. اما سیستم عامل نوکیا N97 یعنی سیمبین S60 برای نمایشگرهای لمسی قابلیت های چندان جذابی نداشت.

البته نمایشگر و حتی سیمبین هم مهم ترین نکات ضعف نوکیا N97 نبودند. مهم ترین مشکل این گوشی، طرز تفکر نوکیا بود که همچنان در گذشته به سر می برد و این موضوع یک مشکل عظیم به حساب می آمد. این گوشی در سال 2009 همراه با پردازنده تک هسته ای با سرعت 434 مگاهرتز و 128 مگابایت رم عرضه شد که بعد از اجرای سیستم عامل، کاربران به فقط 50 مگابایت ظرفیت رم دسترسی داشتند.

این یعنی گوشی مذکور از همان مقدار قدرت پردازشی آیفون اصلی بهره می برد که دو سال پیش از نوکیا N97 معرفی شده بود. N97 قرار بود رقیب قدری برای آیفون 3GS مجهز به پردازنده 600 مگاهرتزی و 256 مگابایت رم باشد. اگرچه این آیفون هم از نظر پردازشی یک گجت همه فن حریف نبود، اما باید خاطرنشان کنیم که iOS حدود یک سال بعد از N97 قابلیت چندوظیفگی را به دست آورد که حتی بعد از دستیابی به این مشخصه، در ابتدا از این نظر حرف زیادی برای گفتن نداشت.

اما سیمبین سال ها قبل چنین قابلیتی را ارائه می داد که البته عمدتا از برنامه های ساده ای بهره می برد. اما بعد از اینکه اپل و گوگل درهای فروشگاه های خود را باز کردند، توسعه دهندگان زیادی برای خلق بازی ها و اپلیکیشن های جدید وارد عمل شدند و نوکیا N97 نتوانست با این جریان جدید همراه گردد.

در واقع می توان گفت که عدم وجود یک اپ استور جذاب مشکل عظیم تری نسبت به سخت افزار ضعیف نوکیا N97 بود. در آن دوران، اپ استور نوکیا فقط حاوی 525 اپلیکیشن بود. اما در همان سال اپل خاطرنشان کرد که شمار اپلیکیشن های موجود در اپ استور به 100 هزار عدد رسیده است. در آن سال، تعداد اپلیکیشن های اندروید به حدود 11 هزار عدد رسید.

نوکیا N97 از طراحی کشویی بهره می برد و یک کیبورد از زیر نمایشگر خارج می شد. در آن دوران این ویژگی را به عنوان یک مزیت مطرح می کردند اما این هم نشانه دیگری از دیدگاه های قدیمی نوکیا بود. اگرچه نمایشگرهای لمسی در ابتدا برای تایپ کردن مسائلی داشتند، اما با سرعت زیادی بهبود پیدا کردند و خیلی زود تایپ کردن با آن ها به کار ساده ای تبدیل شد.

حداقل بر روی کاغذ به نظر می رسید که نوکیا N97 از بعضی جهات گوشی جذاب تری نسبت به آیفون است. این گوشی مجهز به 32 گیگابایت حافظه داخلی بود و برای مقایسه باید بگوییم که آیفون از حداکثر حافظه 16 گیگابایتی بهره می برد.

نوکیا برای این گوشی از دوربین اصلی 5 مگاپیکسلی مبتنی بر لنز کارل زایس استفاده کرد که از قابلیت فیلم برداری 480p با سرعت 30 فریم در ثانیه هم پشتیبانی می کرد. کیفیت عکس ها و ویدیوهای نوکیا N97 هم مناسب بودند ولی دیگر نمی توانست به عنوان بهترین دوربین بین رقبا مطرح گردد. اما در مقایسه با دوربین 3.15 مگاپیکسلی آیفون 3GS عملکرد بسیار بهتری را ارائه می داد.

ضمناً نوکیا N97 از کارت حافظه microSD پشتیبانی می کرد که به کاربران اجازه می داد حجم بالایی از ویدیوها و آهنگ ها را ذخیره نمایند. از دیگر ویژگی های آن می توانیم به بهره گیری از اسپیکرهای استریو اشاره کنیم. فروش این گوشی طی سه ماه اول عرضه به 2 میلیون رسید اما مسائل مربوط به کنترل کیفیت سخت افزار و نرم افزار، کاربران زیادی را ناامید کرد و در نهایت این قاتل آیفون نتوانست در برابر مهم ترین رقیب خود قد علم کند.

حدود دو سال بعد هم نوکیا از اولین گوشی ویندوزی خود رونمایی کرد اما این سیستم عامل خیلی دیر وارد عرصه رقابت شد و خود این محیط نرم افزاری مسائل متعددی داشت. بنابراین مسائل مختلف دست به دست هم دادند و در نهایت نوکیا از رقبای خود عقب افتاد.

• نگاهی دوباره به اولین گوشی های اندرویدی نوکیا؛ کوشش محکوم به شکست

منبع: GSM Arena