چه داروهایی برای درمان آبله میمونی به کار می فرایند؟ - بازی ناتمام

به گزارش خبرنگاران داروی تکوویریمات (tecovirimat) با نام تجاری تپوکس (Tpoxx) در ابتدا برای درمان بیماری آبله تایید شده بود، اما آنالیز های حیوانی گوناگون و آزمایش های ایمنی در داوطلبان سالم نشان داد که این دارو می تواند در کنترل بیماری آبله میمونی هم مؤثر باشد.

هنوز کارآزمایی بالینی برای مشخص کمی اندازه مؤثر بودن این دارو در بیماران مبتلا به آبله میمونی انجام نشده است و به این ترتیب هنوز دقیقا معلوم نیست که اندازه تاثیربخشی این دارو چقدر است و برترین زمان تجویز آن در چه موقعی است.

تکوویریمات یا تپوکس طوری طراحی شده است که ویروس آبله را هدف قرار دهد که در همان خانواده ویروس آبله میمونی قرار گرفته است. این دارو با از کار انداختن یک پروتئین تعیین عمل می نماید که ویروس برای خارج شدن از سلولی که آن را دچار عفونت نموده است، به آن احتیاج دارد. بدون این پروتئین، ویروس نمی تواند در سلول های سالم نفوذ کنتد و درون بدن منتشر گردد.

تپوکس هم به صورت قرص و هم به صورت محلول برای تزریق داخل وریدی موجد است. قرص شایع ترین شکل مصرف دارو است، چرا که بیماران آبله میمونی اغلب در خانه ایزوله می شوند و نه بیمارستان که در آن امکان تزریق داخل و.ریدی وجود دارد.

قرص ها در طول دو هفته دو تا سه بار در روز بسته به وزن بیمار مصرف می شوند. بیمار برای جذب بهتر دارو باید آن را همراه یک وعده غذای چرب و کامل بخورد.

تا به حال در شیوع اخیر آبله میمونی موارد بسیار معدودی از مرگ ومیر گزارش شده است. امکان در موارد بیماری شدید یا اضافه شدن عفونتی دیگر امکان بستری شدن در بیمارستان وجود دارد.

بر اساس داده های موجود استفاده از تپوکس به طور تزریقی نسبت به شکل خوراکی با احتمال بیشتر ایجاد عوارض جانبی همراه است. شایع ترین عارضه جانبی گزارش شده در مصرف خوراکی این دارو سردرد و تهوع بوده است.

این دارو برای بیمارانی که در یکی از این سه رده قرار داشته باشند، تجویز می گردد: افرادی که دچار پیامدهای شدید عفونت شده اند، افرادی که در معرض خطر بیماری شدید هستند و افرادی که در منطقه ها حساس بدن دارای ضایعاتی هستند که در صورت آسیب تماشا ممکن است بافت جوشگاهی به جای بگذارند.

تجربیات بالینی محدود پزشکان نشان می دهد که مصرف تپوکس باعث بهبود سریع ضایعات پوستی و زخم های بیماری می گردد.

البته در زمان تایید تپوکس، پژوهشگران فقط آن را در حیواناتی که آبله میمونی داشتند، آزمایش کردند. تجویز این دارو احتامال مرگ میمون ها را به دلیل آبله میمونی کاهش داد. پژوهشگران برای مشخص بی خطر بودن دارو در انسان ها آن را به گروهی از انسان ها سالم داوطلب داردند تا معلوم گردد آیا عوارض جانبی وخیمی ایجاد می نماید یا نه.

همانطور که گفته گردد هنوز دانشمندان به طور دقیق نمی دانند این دارو چه اندازه زمان بیماری را کاهش می دهد یا برترین هنگام تجویز دارو در چه موقعی است. گردآوری داده های بیشتر می تواند به کسب اطلاعات برای توصیه های عمومی و مراقبت فردی یاری کند.

اگر این دارو مدت بیماری را کاهش دهد، می تواند به کاهش زمان ایزوله کردن بیمار یاری کند. بعلاوه ممکن است این دارو بتواند به کاهش سرایت ویروس بیماری به وسیله سطوح محیطی و یا تماس های خانگی یاری کند.

اغلب برای بیماران آبله میمونی داروهای ضد درد و کرم های موضعی نیز به همراه تپوکس تجویز می گردد تا درد و التهاب بیمار کاهش یابد.بنابراین ارزیابی اندازه تاثیربخش تپوکس به خودی خود مشکل می گردد.

از طرف دیگر، در اغلب موارد بیماران آبله میمونی بدون درمان به خودی خود به طور کامل بهبود پیدا می نمایند. تنها راه برای دانستن اینکه تپوکس چه اندازه مدت بهبود را کاهش می دهد، این است که بیماران آبله میمونی در دو گروهی که این دارو یا داروی بی اثر (دارونما) دریافت می نمایند، مقایسه شوند. انجام چنین کارآزمایی های بالینی در دست طراحی است.