تاریخچه سقاخانه اسماعیل طلایی در صحن انقلاب، چرا این نام بر این مکان نهاده شده است؟ - بازی ناتمام

جهت دریافت خدمات طراحی سایت پلان ویلا با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان با سالهای تجربه طراحی معماری و ساخت و مشارکت در پروژه های کوچک و بزرگ بهترین انتخاب جهت مشاوره و اجرا میباشد.

به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری خبرنگاران، فرا رسیدن ایام نوروز برای بسیاری از ایرانیان فرصتی برای مسافرت و گردش را فراهم می نماید. سفرهایی که شمار بالایی از آن به مشهد الرضا علیه السلام منتهی شده و شوق زیارت امام هشتم رنج پیمایش راه طولانی را بر مسافران کم می نماید.

سال جاری اما آخرین عید نوروز قرن چهاردهم هجری شمسی همزمان با شیوع ویروس منحوس کرونا در سراسر جهان و به ویژه ایران شده و همین موضوع سبب ساز قرنطینه خانگی و کاهش چشمگیر مسافرت ها تا نزدیک صفر شده است. بر همین اساس گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری خبرنگاران تصمیم دارد هر روز صبح به معرفی گوشه ای از بهشت آستان مقدس رئوف اهل بیت حضرت علی بن موسی الرضا علیه آلاف تحیه و ثنا بپردازد و روح مخاطب را بدین وسیله به سمت قبله هفتم روانه کند. با ما در پرونده باز هم زائرتان نیستم از دور سلام همراه باشید، تا در سومین شماره این پرونده سری بزنیم به سقاخانه اسماعیل طلایی در صحن انقلاب و بیشتر با آن آشنا شویم.

در سه شماره گذشته از پرونده باز هم زائرتان نیستم از دور سلام به معرفی سه صحن از صحن های مختلف پرداخته شد و اکنون به معرفی تاریخچه ای از سقاخانه اسماعیل طلایی پرداخته می گردد. سقاخانه ای که شاید کمتر زائر حرم امن رضوی باشد که طعم لذت بخش نوشیدن آب از آن را تجربه نکرده باشد و آنجا جرعه آبی به یاد لب های تشنه سیدالشهدا علیه السلام ننوشیده باشد.

این سقاخانه در میانۀ صحن انقلاب اسلامی واقع شده، که به سقاخانۀ اسماعیل طلایی معروف است. سنگاب یا همان منبع آب این سقاخانه سه کر آب به میزان 1130 لیتر گنجایش دارد و از سنگ مرمر یکپارچه ساخته شده است. این سنگاب به دستور نادرشاه افشار، از هرات به مشهد آورده شده است.

کارکرد سقاخانه در روزگاران گذشته و ماجرای نام گذاری آن

در گذشته های دور که همچون زندگی پیشرفته امروز، امکانات لوله کشی آب وجود نداشت، آب آشامیدنی را با مراسم خاص و جالب توجهی از قنات های اطراف مشهد به حرم می آوردند و داخل سنگاب می ریختند.

در دورۀ فتحعلی شاه قاجار، به دستور شخصی که اسماعیل نام داشت، بنایی هشت ضلعی با ستون های مرمر کنده کاری شده و کاشی بر فراز این سنگاب ساختند. سپس سقف این بنا را با خشت های طلا تزیین کردند. به همین دلیل به سقاخانۀ اسماعیل طلایی یا سقاخانۀ نادری معروف شد.

بازسازی سقاخانه و مرمت آن در طی تاریخ

به مرور زمان سقاخانه ای که شکل جدید آن از دوره فتحعلی شاه به یادگار مانده بود، کهنه و فرسوده شد و احتیاج به بازسازی و مرمت آن بیش از پیش ضروری می نمود. لذا در سال 1345 هجری شمسی، سقاخانه تخریب و از نو به صورت زیبا و مجللی بازسازی شد.

بنای سقاخانه اسماعیل طلایی، پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم مجدداً مرمت شد. ضمن اینکه ساخت رواق دارالحجه یا همان زیر زمین معروف حرم بنای سقاخانه احتیاج به محکم شدن داشت که این مورد هم انجام شد.

در سال های دور کاسه های کوچک و فلزی در سقاخانه وجود داشت که زائران از آنها برای نوشیدن آب استفاده می کردند و البته در سال های اخیر و با پیشرفت تکنولوژی برای رعایت بیشتر بهداشت، این کاسه ها جمع آوری شده و لیوان های یکبار مصرف جایگزین آن شده است.

انتهای پیغام/4139/