تور بمبئی: کوشش ساری بافان هندی برای زنده نگه داشتن سنت باستانی - بازی ناتمام

برای دیدن تاج محل و مجسمه های بودا، تور بمبئی ما را تجربه کنید. از دهلی، آگرا و جیپور دیدن کنید و در شهر زیبای بمبئی قدم بزنید، در محیط زیبای فیلم های هندی از لحظات لذت ببرید.

به گزارش خبرنگاران، کارگاه تنگِ و کوچک محمد سراج الدین نمونه ای از جامعه رو به کاهش صنعتگران بنارس است که با زحمت دست به فراوری ساری های ابریشمی می زنند که به عنوان مظهر سبک سنتی هندی در میان پوشندگان آن به طور منحصربه فردی گرامی داشته می گردد.

شهری که او آن را خانه می نامد در میان هندو های متدین مورد احترام است، که معتقدند سوزاندن در ساحل آبراه مقدس آن فرصتی برای فرار از چرخه بی خاتمه مرگ و تولد دوباره است.

اما تأملات خود سراج الدین در خصوص مرگ و میر بر هنر او متمرکز است، با رقابت با جایگزین های مکانیزه ارزان تر و واردات ارزان از چین که امرار معاش او را به یک نخ آویزان می نماید.

این مرد 65 ساله به خبرگزاری فرانسه می گوید: اگر در تمام این محله قدم بزنید، می بینید که این تنها خانه ای است که بافندگی دارد. حتی این فقط تا زمانی که من زنده هستم اینجا خواهد بود. پس از آن هیچ کس در این خانه ادامه نخواهد داد.

دست بافان بنارس در طول قرن ها با تخصص در نقش های پیچیده، طرح های گل دار و براده های طلایی درخشان، معروفیت خود را برای رجحان کسب نموده اند.

ساری های باناراسی به طور گسترده به وسیله عروس های هندی خریداری می شوند و اغلب از نسلی به نسل دیگر به عنوان میراث خانوادگی منتقل می شوند.

کار فعلی سراج الدین به قیمت 30000 روپیه (390 دلار) به فروش می رسد -، اما هزینه های ورودی و برش هایی که واسطه ها می گیرند، چیزی برای بافندگان باقی نمی گذارد.

سراج الدین می گوید: در مقایسه با کار سختی که برای ساخت ساری انجام می گردد، سود آن ناچیز است.

همسایه های او همگی برای لباس هایشان به ماشین های بافندگی برقی روی آورده اند، که فاقد ظرافت های منسوجات دست بافت هستند و فقط به یک سوم قیمت فروخته می شوند، اما برای تمام کردنشان کسری از زمان صرف می گردد.

تجارت نساجی هند مدت طولانی است که در معرض تحولات ناگهانی و ویرانگر خارج از کشور بوده است. پارچه های ظریف آن مورد توجه نخبگان اروپایی قرن هجدهم بود، اما استعمار بریتانیا و کارخانه های عصر صنعتی انگلستان، هند را با منسوجات بسیار ارزان تر پر کردند و بازار لباس های دست بافت را از بین بردند.

اصلاحات مالی در اوایل دهه 1990، در های هند را به روی کالا های ارزان باز کرد.

جایا جیتلی نویسنده و سیاستمدار سابق که کتابی در خصوص منسوجات بافته شده بنارس نوشته است، گفت: نخ و پارچه چینی همه جا وارد شد. همه این صنایع پر رونق به وسیله رقابت چینی و توانایی آن ها در فراوری مقادیر بسیار زیاد با قیمت های بسیار پایین کشته شدند.

وی گفت که بافندگان محلی برای حفظ انبوهی از سنت های صنایع دستی که در غیر این صورت خطر ناپدید شدن آن ها را تهدید می کرد، احتیاج فوری به حمایت دولت داشتند.

او گفت: ما بیشترین تعداد انواع بافندگی، تکنیک ها، مهارت ها را بیشتر از هر جای دیگری در دنیا داریم. من فکر می کنم این واقعاً یک سنت است که باید به آن افتخار کرد.